يادم نميرودت

همه ى انتخاب هايت غلط

شب، غربت، ترك، من

هيچوقت يادم نمى رود

 

من سراپا عشقم

پرنده را پرواز و پريدن

و تو هرزگى، شورى و چريدن

 

من از همه ى روزهاى بى تو گذشت متنفرم

 

كاش قاره ها جدا نشده بودند

كه عاشق آن يك وجب خاك نبودم

هيچوقت يادم نمى رود

 

هنوز لبخندت سركوبم ميكند

چشمهایت تیرباران

موهایت شاهرگم را می زند

اشکهایت گلباران

من وطن پرست تر از هیتلر

یادم نمی رودت

مثل هیروشیما

هزاران سرباز را برایت کشتند خودشان

تا در آن دنیا خدمتت کنند

 

صد نامه ات را اشتباه فرستادی

هیچکدام نرسید

من فقط کاغذی میخواستم

نقاشی هایت که دنیاست

 

تو زاده ی دردی

و درد٬ خشم

خشم٬ نفرت

و نفرت راه به تاریکی ست

 

عمر ما انقدر کوتاه است که تو نباشی...

دست بردار

 

یادم نمی رودت

 

 

                                                                  ۲۸ فروردین ۱۳۹۷

                                                                              ۱۷ آپریل ۲۰۱۸

                                                                                 آمریکا

 

 

چشمها

صاعقه میزند قلبم یادت

باز هذیان میگویم

کلوزاپین لعنتی، سرم را راه می اندازد

سرترالین....

 

من درونت را می بینم

 

تو هنوز لجبازی و من عاشقش

تو هنوز دوری و من فاتحش

بین منو تو اگر مریخ هم باشد می آیم

جهنم اگر باشد قلبت، می خواهم

 

من درونت را می بینم

چشمها هرگز دروغ نمی گویند

نمی توانند، لب هایت

دوخته میشوند، زخم هایت

باز می شوند، اشکهایت

می ریزند، موهایت

می میرند...

 

من درونت را می بینم

 

نمی ماند کسی گفتم، گوش ندادی

همه رفتند و ندیدی

تو

پیر می شوی و حسرت که مبادا

اگر

شاید، روزی، جایی، ممکن بود

 

من درونت را می بینم

چشمهایت هرگز دروغ نمی گویند

 

 

                                                                                                         ۳۰ فروردین ۱۳۹۶

                                                                                                         ۱۹  آپریل  ۲۰۱۷

                                                                                                                 آمریکا            

 

به جهنم

صدایت می زنم

کفشهایم پاهایم را میزنند

تو ، دلم را می زنی

 

به جهنم

سالها طول کشید تا بفهمم

زندگی هیچ نیست جز عشق

ایستگاه قطار خالیست

که من هستم و من

مسافری نمی آید

 

به جهنم

ببر مرا با خودت

تا ببینم سوختن چشمهایت را

گُر بگیرد قلبم از اشکهایت

بوی عطرت را جان بگیرم

دستهایت را آسمان بگیرم

 

به جهنم

برگرد که خدایت میخواندت

عاشقت میخواهدت

باد را فریاد

خاک را قسم

من از ویرانه، قصر میسازمت

 

کاش می شد مُرد

بی آنکه مادر بفهمد...!!

 

به جهنم

 

 

                                                                                                   ۱ بهمن ۱۳۹۵               

                                                                                                ۲۰ ژانویه ۲۰۱۷             

                                                                                                  آمریکا            

نميبخشم

اوایل گاه گاهی بود، بیدار

اواخر آه آهی بود، بیمار

هنوز

متنفرم از روز حادثه ی دیدار

 

تو

مسافری، جا می مانی از قطار

کاروانت ناامید، گدایی می کنی بهار

 

هرزه های مدرن اجتماع

میخورد زهر

شهوت

انتشار

میکند

مادرت افتخار

پدرت چه میداند

انزوا

 

تو اینجایی و میخوانی

تو به من معتادی

دستهای من طلسم می کنند

روحت را می گیرند

سرد میشوی مثل برف

تاریک مثل شب

سبک مثل ابر

پشیمان مثل سگ

 

من

پسر زمستانم

پر از بی احساسی و مرگ

حس یخ، حس ابد

 

سرما میزند صورتم را

حالم را جا می آورد

 

من هنوز هم دوستت دارم

 

برایت

من از آینه خانه ساختم

دور تا دورم ساحل

تو به آب میزنی بی خجالت

قدم هایت روی کاشی های دریا

من وموهایت تا ثریا

 

بگو دلت نمیخواهد چه میدانی

نمیدانی دلت را، چه میخواهی

نمیخواهی دلت را و می دانی

 

سالهاست که طغیانم

 

تو می دانی که می آیم و میترسی

و میخواهی و می بینی و می افتی و

 

نمی بخشم

 

                                                                                          ۲ خرداد ۱۳۹۵

                                                                                       ۲۲ می ۲۰۱۶

                                                                                           آمریکا   

اما اینبار

بی تابم

خون بالا می آورم

همان پسرک غمگین دیروز

برایت می میرم

نفست را می گیرم

اما اینبار

 

نفرینند آنان که نمی بینند پرواز را

پریدن بال نمیخواهد٬ قلب میخواهد

پسر٬ بچه میسازد٬ اما مرد٬ بچه میسازد

 

من دلم آسمان

مست بوی پیراهنت

مست چشمانت در خواب

مست موهایت در باد

 

نفرینند آنان که

شهر را آتش زدند

سگها از گرسنگی مردند

لاشخورهای طاووس نما

قلب تو را بردند

 

شهر من سنگ است

روحم آواز

درد من شعر

آرزویم پرواز

دل من بی تاب

قلب من سوخته

فکر من بیمار

باورم بیدار

 

من اگر خدا هم که نخواهد و نباشد و نباید

روزگاری باز تو را خواهم دید

اما اینبار....

 

                                                                                                                                     ۱۲ آذر ۱۳۹۴

                                                                                                                                       ۳ دسامبر ۲۰۱۵

                                                                                                                                   آمریکا