نميبخشم
اوایل گاه گاهی بود، بیدار
اواخر آه آهی بود، بیمار
هنوز
متنفرم از روز حادثه ی دیدار
تو
مسافری، جا می مانی از قطار
کاروانت ناامید، گدایی می کنی بهار
هرزه های مدرن اجتماع
میخورد زهر
شهوت
انتشار
میکند
مادرت افتخار
پدرت چه میداند
انزوا
تو اینجایی و میخوانی
تو به من معتادی
دستهای من طلسم می کنند
روحت را می گیرند
سرد میشوی مثل برف
تاریک مثل شب
سبک مثل ابر
پشیمان مثل سگ
من
پسر زمستانم
پر از بی احساسی و مرگ
حس یخ، حس ابد
سرما میزند صورتم را
حالم را جا می آورد
من هنوز هم دوستت دارم
برایت
من از آینه خانه ساختم
دور تا دورم ساحل
تو به آب میزنی بی خجالت
قدم هایت روی کاشی های دریا
من وموهایت تا ثریا
بگو دلت نمیخواهد چه میدانی
نمیدانی دلت را، چه میخواهی
نمیخواهی دلت را و می دانی
سالهاست که طغیانم
تو می دانی که می آیم و میترسی
و میخواهی و می بینی و می افتی و
نمی بخشم
۲ خرداد ۱۳۹۵
۲۲ می ۲۰۱۶
آمریکا