چه خواب سرطان زائی
سودابه
زیر فشار انگشتان باریکش، جمجمه ام له شد.

می زند چشمم را
از پشت شیشه ی مشجر پنجره ی اتاقم هم
خورشید

پوچی نزدیک است.

چه همه اشرف مخلوقات، تکه آهن های پاره
در بن بست شهوت اسیر.

یکی بالاتر
قدم، رسیدن به مرز فاحشگی یک مرد.

باید بیدار شوم.

پوچی نزدیک است.

                                                                                                    اردیبهشت 1387